Değirmen
Bilmezdim her geçen gün yükümün ağırlaşacağını meğer daha da zorlaşınca sitemin daha fazla oluyormuş. Sinirden battaniyenin altında titrerken farkına vardım büyüdüğümün tam artık nefes alıyorum rahatladım iyileştim diyorum elektrik’i kesiyorlar ve makine duruyor.tam her şeyin toz pembe gözüktüğü zaman dilimindeyim.ama kimimiz o zaman diliminde her zorluğa göğüs geriyor.kimimizde çıkartabildiği kadar çıkartıyor hayatin tadını insan çıldırıyor kıskanıyor haliyle mümkün değil çünkü kıskanmamak çıldırmamak.
çok yazmak istemiyorum çünkü her cümlenin içindeki her bir kelimede saklı o sitemler,ve boğaza takılıp kalıyor,düğümleniyor içine atıyorsun ve ağlayamıyorsun bazen nefes alamaz hale geliyorsun.
Böyle hani duvara anlatırsın ya bağırırsın kızarsın hırsını öyle çıkarırsın ama ben o duvar değilim,ben zamanla tükenip gidiyorum bir hiçliğin ortasında .Tıpkı bir buğday değirmeni gibi hayatim hep bir şeyler için çabalıyorum,hep tekrarlıyorum. loş bir ışıkta yalnızım mavi masmavi bir ışık ortasında yüzmekteyim.
tesekkur ederim