Ne Vakit Düşünsem Seni

 Ne Vakit Düşünsem Seni

Küçük bir kız çocuğu iner sokaklara

Yağmurlara karışır, topraklara karışır, rüzgarlarla yarışır

Bitiriverir tüm masalları tok bir sesle.

Ne vakit düşünsen seni

Delice bir müzik tutar ruhumu,

Kanatlarımı açarak süzülürüm yalın bir dansın içine

Ayaklarımı kanatırcasına, deliler gibi divaneler giibi vururum sensizliği.

Masallardan çıkarak gelir zümrüd-ü ankâlar

Seyyah oluveririm sokaklarına Babil’in, Tahran’ın, Şam’ın.

Değdiğim her toprağın aşkını yazarım

Sevgililer el ele tutuşarak geçerler gönlümün gözünden.

Yaşadıklarına, yaşayamadıklarına, acılarına, çaresizce birbirlerine kanat çırpışlarına göz kırparım.

Ne vakit düşünsem seni

Tarih kokan bir duvar oluverir yüreğim

Ellerimi gezdiririm taşlarında

Üzerlerine sinen tüm yaşanmışlık, sızlatır içimi

Farça şiirler, nağmeler sarar ruhumu, aşk şarabından mest olurum.

Yine, yeniden revan olurum kapısı bulunmaz, kilidi açılmaz, sesi duyulmaz şehirlerin yoluna!

Ne vakit düşünsem seni

Bir seyrüsefer düşer canıma

Uzun, sulak, ıssız dehlizlere düşerim

Görünmez bir elin rahmet izine düşerim

Düşerim!

Fazile Aşar AYDINALP

Siyah Perde

Yağmur ağlıyor