Yaralı Kalbin Ağrısı
Şanlıurfa Roman Yazarı
YARALI KALBÄ°N AÄžRISI 14
Tam odaya gidecekken. Yaşlı kadının uyuduğunu fark etti.
Doktor, Rabia’nın yanına gelip:
-Hastanın yakını mısınız.
-Sayılırım.
-Acil kana ihtiyacı var.
-Benim ki uyarsa verebilirim.
Rabia’nın kanı uymuştu. Gerekli kanı verip, kardeşinin yanına gitti. Ardından eve gittiler.
Rabia aklında takılan sorulardan bunalmıştı. Herşey o kadar sır doluydu ki bir türlü aklı ermiyordu. Daha sonra hastanedeki kadın uyanır.
-Nerdeyim ben?
Doktor:
-Hanfendi kendinizi yormayın lütfen. Size araba çarptı. Hemen bu hastaneye getirildiniz. Önceden yaşamnızda hiç umudumuz yoktu ama sonradan Allah’ın sevgili kullarından bir tanesi size gerekli kanı verdi. Öldürmeyen Allah öldürmüyor işte.
-Bana kan veren kiÅŸi kimdi.
-üzgünüm ama isminin verilmesini istemedi.
-Ne olur söyleyin. Yapayalnızım belki bir yakınımdır.
-Peki söylüyorum. Adı Rabia. Genç ve tesettürlü, hanım efendi bir kızdı.
Yaşlı kadın adeta beyninden vurulmuşa dönmüştü. İçinden yalnızca şunları söylüyordu:
-Ben ona o kadar kötülük yaparken o beni ölümden kurtardı.
Acısı gittikçe büyüyordu. İçinde tek bir soru vardı.
-Acaba kim olduğumu bilseydi, yine bana böyle davranırmıydı?
Hayat sen neyin nesiydin? Acıların yarasına tuz basmak mı tek isteğin? Merak etme sen onu gayet iyi yapıyorsun. Bir güzgarın esintisiyle gözlerimizi yaşartmayı bildiğin gibi güldürmeyide bilirsin. Çünkü sen sözlükte tanımı olmayan beş harfli bir gizemsin…
Rabia tam hastaneye gidecektiki kardeşi onun yanında kalmasını istedi. Uzun süre kardeşiyle vakit geçirdi. Saat epey geç olmuştu. Zaten bu
saatte bir yere gidemezdi. Gece uykuya dalmıştı. Acayip bir rüya görmeye başlamıştı.
Yaşlı kadın ona şu sözleri söylüyordu.
-Bırak peşimi. Beni takip etmeyi bırak. Sana bakacak yüzüm yok. Ne olur beni affettiğini söyle gideyim.
-Hayır gitmeee. Sen kimsin.
-Emin ol kim olduğumu bilmediğin için çok şanslısın. Eğer bunu öğrenirsen yaptığın iyilikten dolayı pişman olursun.
-Ben şuana kadar yaptığım hiçbir iyilikten dolayı pişman olmadım. Gitme, bari kim olduğunu söyle.
Kadın koşarak gitmişti. Ardından Rabia’nın anne ve babası gelmişti. Rabia’nın başını okşuyorlardı. Annesi:
-Kızım unuttun mu bizi?
devamı  yakında gelecek bizi izlemeye devam edin…
Çok sağol Cemile. Sen yinede yorum yapmaya devam et:)
zeynep bütün yazılarına yorum atmak istiyorum da o kadar güzel ki hep aynı ÅŸeyi yazmaktan bıktım ne diyeyim MUHTEÅžEMMMM BÄ°RR NUMARALIII ZEYNEPPPPP*****—–*****—–*****-*-*-*-*-**-*
Bu sefer kesin yengesidir.Eminim
Zeynep haklisin uzun zamandir siteye giremiyorum senin yazinin 9 sayisinda kaldim ama sana soz hepsini okuyacagim
Hatice iyi takip etmediğini belli rabia rüyasında anne ve babasını görüyor
Zeynep güzel olmuş da annesi nerden çıktı o ilk yazıda olmuştu ya unutun mu
Hangi ara 14 geçtiniz anlamıyorum okul da tatil