Yaralı Kalbin Ağrısı 28

Yaralı Kalbin Ağrısı 28

Yağan yağmurları unutmadık. Bizi ıslatan, soğuktan ellerimizi titreten…

Ne o tatlı rüyalarımızı unuttuk ne de korkudan bizi uyutmayan geceleri. Sahi neden karanlıktan korkardık? Yalnızlık korkusu muydu  acaba? Zaten hep yalnız değil miydik?

Düşler ülkesine dalıp giden o günlerimiz. Ama o rüyadan uyanalı yıllar oldu. Bir özlem var içimizde. Tedirginiz sanki. Her şeyi atlattık derken bir başka dert sardı bütün bedenimizi. Kimimiz hayattan öc almaya çalışıyor, kimimiz ise ne hali varsa görsün deyip çekip gidiyor. Sizce çekip gitmek kolay mı? Giden mi çok acı çeker yoksa arkada kalan mı? En çok korktuğumuz da hüsrana uğramak. İhanetlerin bedeli neden ödetilmiyordu? Zaten kimilerimiz sırf bazıları için yapmaz dediği için ihanete mağdur kalmadı mı? Anlatacak dert çok da dinleyinimizin olduğunu söylemek pek mümkün değil. Derdi veren de Allah dermanı verende…

Rabia mutluluktan uçuyordu adeta. Ertesi gün üniversiteye gitti. Yeni bir kız gelmişti. Rabia onun yanına giderek:

-HoÅŸ geldin,der.

Kız:

-Hoş buldum. Benim adım Meryem.

-Benim adımda Rabia. Tanıştığıma memnun oldum. Eğer bir sıkıntın olursa ben buralardayım.

-Çok teşekkür ederim.

Rabia , Meryem’i çok sevmişti. Ama yine de pek tanımadığı için uzak duruyordu. Dersten çıkıp eve doğru gidiyordu Rabia. Meryem arkasından seslendi:

-Rabia…

-Bir sorun mu var?

-Hayır seninle yürümek istedim. İzin verirsen tabi.

-Tabiki bende sıkılmıştım zaten. Kendinden bahseder misin?

-Anlatacak pek bir şey yok aslında.

-Seni tanımak istiyorum.

-Babamı trafik kazasında kaybettim. iki kardeşim var. Bize annem bakıyor.

-Çok özür dilerim. Sana acılarını hatırlatmak değildi amacım.

-Önemli değil ben alıştım bunlara. Mevsimlerden kıştı. Hava yine yağmurluydu. Birden telefon geldi. Arayan babamdı bana seni çok seviyorum deyip telefonu kapattı. Şaşırmıştım, bunca yıldır bana seni seviyorum demeyen babam telefon açıp bunu söyledi. Değişik bir ruh haline büründüm. Ardından bir telefon daha geldi. Arayan bir yabancıydı. Bana babamın öldüğünü söyledi adeta yıkılmıştım. Halbuki ne hayaller kurmuştum, geldiğinde bende ona seni seviyorum deyip sarılacaktım. Ama olmadı işte. Yalnızca kanlı elbiselerini öpebildim.

Zeynep DOÄžAN

Urfa Roman Yazarı

Yemen Kan Ağlıyor